…, vanuit een groot hart vol liefde en ter inspiratie van wie het nodig heeft.
Waarom maak je je verhaal publiek? En waarom ook niet? De vraag ‘Wie zal het interesseren?’ houdt je klein, terwijl het delen anderen helpt om groots zichzelf te zijn.
Al jaren vertel ik wel mondjesmaat aan mensen die me kennen wat er leefde in ons gezin en hoe patronen zich verder zetten doorheen generaties. Toch hield ik me stevig in met vertellen, terwijl veel andere ondernemers en ook marketingexperten me zeiden : ‘Kippenvel, als jij vertelt. Zo herkenbaar. Jij moet vertellen en dan gaan je klanten vanzelf komen.’ Ik zocht en bleef zoeken naar een weg om te kunnen vertellen over mijn waarheid, mijn ervaring als hoogsensitief kind in een gezin waar gevoel en emotie niet vanzelfsprekend was. Ik zocht en bleef zoeken omdat ik respect heel hoog in het vaandel draag en ik wou mijn ouders, mijn kinderen, mijn familie geen schade berokkenen.
Ik bedacht de titel ‘Sterktecoach’ voor mezelf en ook al twijfelden sommigen of die naam nu wel duidelijk zou zijn, toch begon hij te klinken en ervaarde ik dat zij, die in gelijkaardige schoenen stonden als ik, vlotjes begrijpen wat die titel inhoudt. Daarnaast blijken dat intussen veel meer mensen te zijn dan ik ooit kon denken.
De ruggensteun van een vader is niet te onderschatten
Nog geen jaar geleden vroeg mijn vader mij : ‘Wat doet gij nu eigenlijk van job?’ Ik zat wat met mijn mond vol tanden en dacht hoe moet ik dat aan jou uitleggen. Hij was intussen 94, onze relatie was niet altijd optimaal geweest en natuurlijk heeft zijn generatie nooit coaches gehad om hen doorheen trauma’s te helpen. Zelfs op psychologen heerste toen nog een groot oordeel, of was dat een dingetje van mijn papa alleen? Soit, ik draaide wat rond de pot en zei iets over opleiding en training en hij nam dat gewoon van me aan.
Een week voor hij stierf, namen we intens afscheid en toen vertelde ik hem dat ik met mensen op zoek ga naar hoe ze weer ten volle kunnen voelen wie ze zijn en wat ze verlangen, hoe ze vandaaruit het leven kunnen leiden dat ze dromen en hoe ze kunnen durven gaan staan voor wie ze vanbinnen echt zijn. Hij keek me vol bewondering aan en zei ‘Da’s wel een goeie job. Doe da maar goed dan.’ We hadden het de laatste weken van zijn leven gehad over de oorlog, de kerk, zijn werk en ons gezin. Het was me duidelijk geworden in onze gesprekken hoe hij heel zijn leven geleefd heeft vanuit ‘het moet’ en ‘het mag niet’. Hij heeft echt heel hard gewerkt, in de zin van ‘gevochten en gestreden voor wat hij wilde bereiken’, of was het voor wat hij dacht dat hij moest bereiken? Al zijn moetjes en ‘de strikte regels’ zorgden voor een overdosis aan ratio. Hij hield zich altijd sterk en toonde zijn gevoel en emotie niet, en door de jaren heen hoe langer hoe minder. En met emotie bedoel ik ze dan allemaal, niet zijn pijn en verdriet, maar ook niet zijn trots of enthousiasme. Die laatste twee toonde hij nooit rechtstreeks aan de mensen voor wie het bedoeld was. Hij vertelde vermoedelijk wel met trots aan anderen over ‘zijn’ kinderen.
Ik denk dat we vooral zijn woede te zien kregen en dan in de vorm van oordeel. Zijn angsten waren vooral zichtbaar in de vorm van wantrouwen.
Ik kreeg die laatste weken te zien dat mijn vader echt wel een gevoelige, bezorgde vader was die veel had meegemaakt en daarom hard gevochten had voor zijn kinderen. Hij was streng en zeer oordelend als we iets deden dat volgens ‘zijn regels’ niet juist was. Hij had nooit zijn echte leed met ons gedeeld maar zich sterk gehouden en het alleen gedragen. Ik besefte, ook omdat ik intussen veel geleerd had over psychologie, dat onverwerkt leed op die manier volledig naar binnen keert en daar als het ware woekert, zodat vooral de vuiligheid ervan nog zichtbaar is. Pas nu stond hij open om dit te delen met zijn kinderen, en mogelijk zelfs anders met elk van de 4. Hij was kwetsbaar en hulpbehoevend. Ik vermoed dat hij goed genoeg wist dat het zijn laatste kansen waren om ons zijn ware aard echt te laten zien.
Jaren zocht ik zelf naar zijn goedkeuring en erkenning en ik leerde om die erkenning en waardering aan mezelf te geven in plaats van ze te zoeken bij anderen. Nu vroeg papa aan mij : ‘Ik heb het toch goed gedaan? Ik heb toch altijd mijn best gedaan?’ Ja, papa, je hebt heel hard je best gedaan. En ik dacht ‘misschien veel TE hard zelfs’
Mijn vader was een man van weinig woorden, dus toen ik, een week voor zijn dood, zijn veelbetekenende goedkeuring kreeg, pakte ik ze met 2 handen aan. Het verwarmde mijn hart en hij gaf me als het ware een boost in de zin van ‘laat je liefde stromen en inspireer mensen zodat zij er wel voor kiezen om hun ware schoonheid te laten zien.’
Daarom kan ik vandaag vertellen…
… over wat ik gevoeld heb in een gezin waar over gevoelens amper tot niet gesproken werd en daardoor de personen in het gezin niet altijd helemaal gezien, gehoord en begrepen werden. Daarom komt mijn blog vandaag terug op gang en zal ik hier geregeld mijn verhaal delen over hoe ik zelf terug blik op mijn voorbije 50 jaar, als kind, als jongvolwassene, als dochter, als vrouw, als mama, als vijftiger, als ondernemer en als coach, want natuurlijk ben ik veel meer dan alleen hoogsensitief.
Over je gevoel en je kwetsbaarheden praten zorgt voor verbinding. Zo voel je je niet alleen, moet je niet altijd enkel sterk zijn en lukt het om hulp te vragen en steun te ervaren. Je kan die verbinding en steun ook vinden buiten het gezin waar je opgroeide. Wel is het zo, dat alleen je ouders je het leven schonken en dat is een band die nooit meer breekt. Daardoor is hij zo sterk en broos tegelijkertijd. Ze geven je gouden lessen, die je op sommige momenten niet helemaal kan of wil zien, dus neem je tijd en blijf nieuwsgierig want dat brengt je waar je graag wil zijn.
We leren allemaal een leven lang en helemaal op ons eigen tempo. Naast mijn levenservaring deel ik ook graag mijn vergaarde kennis. Alles met slechts 1 doel : anderen inspireren zodat niet iedereen in dezelfde valkuilen hoeft te trappen als ik. Dus haal uit mijn verhaal wat je kan dienen en stuur me gerust jouw ervaring of wijsheden terug. Ik leer graag elke dag verder.
Mijn belangrijkste motto geef ik je alvast mee : Wees mild voor jezelf en durf je sterkste versie leven!