Ik neem je even mee terug naar dat kantelmoment in mijn leven, waarop ik besloot mijn leven niet langer te LIJDEN en het wel weer te LEIDEN .
Het is 28 april 2016.
Ik ben mezelf helemaal kwijt. Ik loop al maanden na te denken hoe ik hieruit kan geraken. Ik zie nog maar 1 mogelijkheid en ben er diep vanbinnen van overtuigd dat zelfs mijn kinderen een beter leven zouden hebben zonder mij. Ze kunnen alles zoveel beter dan ik, daar ben ik zo van overtuigd.
Ik heb het heel concreet in mijn hoofd. Hoe, waar en wanneer ik het ga doen staat vast : morgen is het zover. Ik ga slapen met een duidelijk plan en heel onverwachts droom ik die nacht mijn begrafenis : Ik zie veel mensen, zittend en staand in een aula, luisterend en in verdriet,. Het ontroert me om dit te zien. Zijn die voor mij gekomen? Ik hoor sommige van mijn dierbaren spreken!. Eén voor één staan ze daar vooraan en vertellen ze iets over mij. Dan giert plots de woede in mijn lijf omhoog. Er wordt verteld dat ik het leven niet aankon en het al veel langer moeilijk had. Ik word betiteld als een soort van ‘zwak, het niet kunnen en niet in staat om… Ik roep en tier ‘stop’ en ‘dat dat niet klopt’. Er komt geen geluid. Nog meer paniek omdat ik blijf proberen en niemand me hoort….
Ik schiet wakker. Het was een droom. Wanneer ik me terug goed bewust ben van mijn realiteit, overvalt me de gedachte dat ik het niet mag doen. Ik moet en zal MIJN waarheid vertellen! Tegelijkertijd voel ik me zwak omdat ik totaal niet weet hoe en waar ik moet beginnen. Klein voel ik me, een klein Anneke in het lijf van een volwassen vrouw, een vrouw die zich al zo lang klein gehouden voelt en niet kan zijn wie ze werkelijk is.
29 april 2016. Het is vrijdagmorgen. Na de gebruikelijke ochtendroutine , die ik al een paar maanden aan mij laat voorbij gaan, kom ik beneden in een leeg huis. Mijn kinderen, 13 en 10 jaar oud, zijn naar school vertrokken. Mijn man, van wie ik een dik half jaar geleden al zou scheiden, is gaan werken. We wonen nog onder 1 dak door omstandigheden. Hij liet me de voorbije 2 maanden gewoon mijn ding doen en dat beperkte zich tot wenen en slapen, bijna kruipend van mijn bed naar de zetel en terug. Zelf nam ik niet het initiatief om een dokter te bezoeken en er was niemand die de moeite nam me daartoe aan te sporen.
Niemand die naar me vraagt.
Ik zakte die laatste weken dieper en dieper weg. De buitenwereld zag blijkbaar enkel een mooi huis en een mooi gezin met 2 prachtige kinderen. Zowel de familie van mijn man als van mezelf was ingelicht dat het niet goed meer liep in ons huwelijk. Dat deed ik al in september 2015 en ik vraag me soms nog af of ik dat op een te krachtige manier deed. Ik zei dat we er wel uit zouden geraken. Heeft dat ervoor gezorgd dat zelfs niet 1 persoon van onze eigen families ooit eens echt vroeg of we een babbel nodig hadden? Of het ons wel lukte? Ik vind dat moeilijk om te begrijpen.
Een groepje vriendinnen wist wel wat er in die jaren allemaal gebeurde in mijn leven. We kenden mekaar al 10 jaar toen. Een hechte vriendschap tussen 5 madammen in een gelijkaardige fase van hun leven. Ik was de oudste onder hen en mijn kinderen waren de oudsten van de kinderen. We hadden er allemaal twee.
Ze zagen me wegzakken en twee van hen stonden zelfs een keer plots bij me thuis, omdat ze bang waren dat ik mezelf iets zou aandoen. Ze kwamen meer dan een maand te vroeg langs. En toen ik dieper weg zakte en hen in vertrouwen nam over iets dat ik gevoeld had tijdens mijn therapiesessie, ontstond er conflict. Ze begrepen me niet, interpreteerden me foutief en er ontstond ruzie. Dat was het dan.
Het was die avond van 28 april. Ik stond buiten het groepje. De avond erna, de dag na die droom, las ik nog wel een bericht in ons whatsapp-groepje betreft een volgend feestje. Hun leven ging gewoon verder, zonder dat ze beseften wat er zich de vorige nacht in mijn hoofd had afgespeeld. Ik hoorde er niet meer bij en verliet na die avond het appende groepje, alsof het mijn eerste wijze beslissing was om weer bergop te geraken.
Ik zie me soms nog liggen op mijn zetel toen : mijn zelfmoordplannen niet uitgevoerd, nog niet wetend hoe het verder moest, een glas cava in de hand en mijn man in de andere zetel. Hij wist niet dat ik min of meer iets te vieren had en vroeg het zich ook niet af, vermoed ik, net zoals ik evenmin weet wat er allemaal door zijn hoofd speelde.
Het was die droom in de nacht van 28 april 2016 …
… die me de kracht gaf om van gedachten te veranderen. Dat was het moment waarop ik voorzichtig overeind kroop om uit dat diepe dal recht te staan. Het was die droom die me liet zien dat mijn waarheid er toe deed.
Ik had het geluk dat de morgen van 29 april 2016 er wel een andere vriendin langskwam. Ik nam haar in vertrouwen en vertelde haar over mijn plannen, over die nacht en over mijn droom. Ze luisterde. Ze was er gewoon en ze deed haar uiterste best om me te begrijpen. Ze sprak me moed in en beloofde me dat ik er niet alleen voor stond. We dronken cava om, ironisch genoeg, het leven te vieren. In stilte denk ik er vandaag soms wel aan terug bij een glaasje cava.
Me niets waard voelen zorgde ervoor dat heel mijn lichaam en geest overtuigd waren dat ik hier beter wegging. Het joeg me bijna de dood in. Dat is de reden waarom ik doe wat ik doe vandaag, voor zij die zelf niet meer zien hoe bijzonder ze zijn. Daarom vind ik het zo belangrijk dat iedereen leert tevreden zijn met zichzelf. Daarom word ik ook zo boos van oordeel en respectloos gedrag. Daarom ben ik sterktecoach, om mensen te inspireren tot ‘Mild zijn voor jezelf en je sterkste versie leven’
Pas na die bewuste nacht ging ik echt in een groeiproces en leerde ik mezelf echt kennen. Pas dan, na mijn 43e verjaardag kwam ik te weten hoe hoogsensitief ik geboren ben en hoe vatbaar ik ben voor negatief gedrag. Ik ging burn-out op mijn 37e, leerde tools om me weer beter te voelen en er werd me aangeraden te lezen over narcisme, wat toen te heftig was voor mij. Ik herkende het gedrag wel bij bepaalde personen in mijn omgeving, maar legde het naast me neer. In een zoektocht naar mezelf, waarbij mijn omgeving heel ver stond van de inzichten die ik kreeg, ontbrak het aan steun, zeker niet aan oordeel. Ik bleef vechten en me sterk houden om te voldoen aan de wensen van anderen, tot ik echt volledig onderuit ging en in die depressie tuimelde in het voorjaar van 2016.
Het ging niet om die ene nacht. Het was een opeenstapeling van feiten en factoren.
Beter en beter begon ik te begrijpen hoe ik ‘grenzeloos’ werd opgevoed, hoe ik steeds gaf zonder te nemen en hoe ik ja zei wanneer nee beter bij me paste. Ik hield mezelf veel te lang veel te sterk en deed veel te hard mijn best om graag gezien te worden, waardoor ik bijna mezelf echt helemaal verloor.
Ik sprong in de bres voor iedereen rond mij en probeerde jaren de beste dochter, de beste vrouw en partner, de beste schoondochter, de beste mama, de beste vriendin, de beste werkneemster … te zijn. Alleen was ik zo vooral niet de beste versie voor mezelf.
Toen ik al die ballen niet meer in de lucht kon houden, ging ik burn-out. Toen ik niet begrepen werd door mijn omgeving, terwijl ik steeds iedereen probeerde te begrijpen verloor ik mezelf. Ik werd niet gezien en gehoord voor wie ik echt was en dat gaf me een waardeloos gevoel
.
Op 17 december 2016, toen ik nog niet volledig hersteld was van die zware depressie, stierf mijn mama in mijn aanwezigheid, na haar strijd van meer dan 10 jaar tegen Alzheimer. Het voelde alsof ze me die avond de kracht gaf om te blijven vechten. Ik weet heel goed dat zij me begreep, zonder het woord hoogsensitiviteit te kennen. Zij was gewoon altijd een vrouw geweest die aanvoelde wat er nodig was en ze had zichzelf heel zeker volledig weggecijferd voor haar gezin. Met haar overlijden kwam er ook een breuk tussen mij en de rest van het gezin. Een breuk die zeker 5 jaar zou stand houden voor er weer stelselmatig contact kwam. Een breuk die mogelijk het gevolg was van het feit dat ik mijn grenzen begon aan te geven zonder de juiste manier van communiceren al te kennen.
In het voorjaar van 2017 volgde mijn echtscheiding.
Ik was alleen, echt helemaal en veel alleen. Zoekend en lerend, met een sprankel aan levenskracht en een zinvol doel om weer mijn leven te beginnen leiden. Met een zwarte Dobberman aan mijn zijde en 2 prachtige kinderen die me onvoorwaardelijke liefde zijn blijven geven, vond ik mezelf stap voor stap terug.
Met Persoonlijke Kracht gaf ik mijn leven letterlijk en figuurlijk weer kleur. Mijn pijn en verdriet maakten me tot de vrouw die ik vandaag ben en ik ben dankbaar voor de heftige lessen die ik kreeg. Dat maakte me tot die kleurrijke Sterktecoach, die haar inzichten en tools graag deelt met iedereen die er nood aan heeft. Mijn energie stroomt wanneer ik die zoektocht mag aangaan met anderen, die weer de leider van hun leven willen zijn. Ik voel me intens gelukkig wanneer mijn klanten plots zichzelf weer zien en waarderen. Dan verandert hun uitstraling, door wat er vanbinnen gebeurt.
Wacht niet veel te lang. Denk niet dat je zwak bent als je hulp gaat zoeken. Je kwetsbaar tonen is juist onvoorstelbaar sterk. Ga eerder dan ik op zoek naar je ware zelf. Begin vroeger dan ik met jezelf te waarderen en je grenzen te bewaken. Je proces zal dan minder zwaar zijn dan het mijne. Blijf niet te lang jezelf sterk houden voor anderen, maar leer zowel sterk als mild genoeg voor jezelf zijn, zodat je hulp durft vragen en je jezelf kan zien, horen, begrijpen en waarderen.
En de beste tip die ik kan geven is : Geef je leven de kleur die bij jouw past!
Vier het leven en als je dat vandaag moeilijk vindt, kom dan eens langs.
Ik wil weten hoe het ECHT met je gaat!