Ik vergeet nooit hoe ik thuis kwam van een gewone schooldag in het zesde leerjaar. Compleet ontredderd. Zonder omkadering had ik in het bijzijn van al mijn klasgenoten de boodschap gekregen dat vrouwen best kinderen ter wereld brengen tussen leeftijd x en y. Welke getalletjes er in de jaren ’80 gangbaar waren in de les ‘Seksuele opvoeding’ kan ik niet meer zeggen, maar na je 40e was zeker not done en risicovol. Mijn frank is toen heel onverwachts gevallen : mijn mama moest 42 worden toen ik geboren werd en dat was NIET normaal.
Zo kwam ik dus thuis, met de woorden : “Ik ben een ongelukske, zeg het me nu maar!”
Voor wie dit het heftigste was, voor mij of voor mijn ouders, geen idee, het voelde in elk geval jarenlang heel heftig voor mij. Ik zie hen nog staan voor die bruine kast in onze living, ik recht tegenover hen, met een aanvallende houding vol boosheid en teleurstelling. De tafel stond tussen ons in alsof die de scheiding was tussen 2 kampen, zij en ik.
En zo ontstond mijn beperkende overtuiging “Ik ben ongewenst.”
Ik was dus die ongeplande of in mijn gevoel ‘ongewenste’ nakomeling. En heel eerlijk, ook al begon ik mezelf later ‘de verrassing in het gezin’ te noemen, toch ervaarde ik dit ongewenst zijn veel te vaak en de ene moment intenser dan de andere. Het heeft vaak geknaagd aan mijn zelfvertrouwen. Gelukkig ben ik vandaag wel heel tevreden en dankbaar dat ik er toch ben gekomen. Ik voel ook niet meer de nood om door iedereen ‘gewenst’ te zijn en dat helpt uiteraard.
Toch heb ik me vele jaren misdeeld gevoeld. Iedereen zegt altijd dat ‘het kakelnestje’ de bedorven scheet is en zo heb ik dat absoluut niet ervaren. Ik heb de verhalen in het gezin geleidelijk aan wat in mekaar gepuzzeld en verder tijdens mijn opleidingen tot coach veel inzichten gekregen over de pijn en het verdriet dat ik voelde en niet altijd kon plaatsen. Mijn eigen verhaal en de inzichten waren de beste leerschool om alle theoretische, psychologische kennis onder de knie te krijgen en betekenisvol te kunnen inzetten.
Een belangrijk verhaal in het ‘niet gepland zijn’ was het antwoord van mijn mama aan de gynaecoloog, die haar vertelde dat ze zwanger was van mij : ‘Beter eentje meer dan eentje minder’. Mooi antwoord en daar was de bevestiging van wat ik leerde in die les ‘seksuele opvoeding’, welke veel te kort door de bocht ging. Ik kan alleen maar hopen dat er vandaag ook door leerkrachten beter nagedacht wordt over hoe ze deze belangrijke les brengen voor een differentiatie aan kinderen. Kinderen interpreteren de woorden van volwassenen nu eenmaal vaak anders dan ze bedoeld zijn. Zo gebeurde het mogelijk ook bij mij.
Een andere kant van het verhaal was het gevoel van mijn vader. Hij vertelde over zijn schaamtegevoel wanneer hij over straat liep met zijn zwangere vrouw en al 3 kinderen. Hij benoemde hoe mensen naar hem keken met een oordelende blik van ‘Hoe durf je? Heb je haar nu weer zwanger gemaakt?’ Vanwaar zijn schaamtegevoel kwam, weet ik totaal niet en ik heb het hem nooit durven vragen. Had ik maar … In 1973 waren er wel meer gezinnen met 4 kinderen, toch? Het was ongetwijfeld iets dat onterecht op zijn schouders terecht kwam. Want laat ons eerlijk zijn, er zijn ook wel meer echtparen die onverwachts zwanger geraken. Dat maakt ons allemaal gewoon heel menselijk en gelukkig is niet alles in het leven altijd te plannen, vind ik zelf. 😉
Dat het niet altijd gemakkelijk is geweest voor mijn ouders begrijp ik logischerwijze beter sinds ik zelf mama werd. Vaak heb ik het spijtig gevonden dat ik hier nooit meer met mama kon over babbelen, gezien ze Alzheimer had sinds de geboorte van mijn oudste kind.
Daarom vind ik het dus belangrijk dat er ook over gevoeligheden kan gepraat worden. Want elk kind interpreteert met een kinderlijke blik daden en woorden van ouders en zo heeft elke mens onderliggend last van beperkende overtuigingen. Dat is gewoon zo en vaak lastig. Alleen is praten niet altijd zo vanzelfsprekend en kunnen we daar nog veel in leren.
Naast de verrassing ben ik ook wel dat tikkeltje anders
Hoe ik mij als een buitenbeentje gevoeld heb, uitte zich op verschillende manieren. Zo ken ik eigenlijk slechts 1 anekdote uit mijn kindertijd, terwijl er wel meer waren over de 3 andere kinderen. Het enige dat altijd weer verteld werd over mij was : “Ons An heeft tot haar 3 jaar elke nacht geweend en mama wandelde dan met ons Anneke in haar armen rond de tafel. De eerste nacht dat ze niet weende, sprong mama toch weer uit bed. An had een pop gekregen van de Sint, die bij haar in bed lag en in haar slaap had ze de tut uit de mond van de pop getrokken, waardoor die huilde. Dus stond mama op om de pop te doen zwijgen.”
Elke nacht, 3 jaar lang en toen stopte ik plots met wenen. Waarom ik elke nacht weende, is nooit geweten. Waarom ik plots stopte, evenmin. En mama deed wel voldoende doktersbezoeken, weet ik. Dat het heel vermoeiend was voor mama hoef ik niet uit te leggen. Zwaar en vermoeiend, 2 woorden die ik wel vaker te horen kreeg, en eigenlijk vooral van anderen, dus niet enkel in deze anekdote. Misschien kwamen ze bij mij sterker binnen?
Vandaag, na veel opgedane kennis over hoogsensitiviteit, vraag ik me soms af : Wat ervaarde dat kleine Anneke allemaal? Veel meer dan iemand in het gezin, of zelfs de dokter, vermoedde waarschijnlijk. Het is intussen wel geweten dat een hoogsensitief kind in die eerste levensjaren impact heeft van de postnatale depressie van mama en dat dat een reden kan zijn waarom een kind emotioneel gaat zorgen voor haar mama. Zo ga je dan onbewust al over je grenzen heen.
Verder was ik altijd degene die ‘overdreef of overreageerde’. Hoe vaak heb ik te horen gekregen : “Zeg, doe eens niet zo hysterisch!”, wanneer ik gewoon huilde van liefdesverdriet als jong meisje. Of “Gij met uw streken altijd.” omdat ik heel eenvoudig hou van schoonheid en bijvoorbeeld de badhanddoeken assorti koos wanneer ik op mijn 24e alleen ging wonen. Dat ik mijn emoties heftiger uitte werd steevast beantwoord met een gecamoufleerd ‘doe eens normaal’.
Ik was ook het kind dat in het vierde leerjaar een spreekbeurt gaf over homeopathie, terwijl andere kinderen het hadden over hun hond of kat of over hun hobby. Ja, ik was zeer zeker ook het ‘serieuze’ kind. Dat maken de foto’s uit mijn kindertijd overduidelijk. Of was dat aangeleerd gedrag vanaf de geboorte?
Nog een niet te onderschatten detail
Een pittig detail in het verhaal van niet gepland zijn in het gezin, is dat er ook fysiek geen ruimte was voor mij op het appartement waar we woonden. Ik sliep bijgevolg, van bij mijn geboorte tot mijn 7e levensjaar, in de slaapkamer van mijn ouders en kreeg pas mijn eigen meisjeskamer, wanneer mijn zus trouwde en het huis verliet.
Vanuit de psychologie weten we hoe belangrijk de levensjaren van 0 tot 6 zijn en dat kinderen in die periode wel veel onbewust opnemen en dit allemaal vanuit een kinderlijke blik interpreteren. (ik was dus aanwezig bij alle bedgesprekken van mijn ouders 😉) Gedurende deze jaren ontstaan bij kinderen vaak beperkende overtuigingen over zichzelf, zoals ‘ik ben niet gewenst’ of ‘ik ben niet normaal’ of ‘ik ben niet goed genoeg’, ….
Dit weetje heeft me veel duidelijk gemaakt over waar mijn beperkende overtuigingen mogelijk zijn ontstaan. Tijdens oefeningen op coachopleidingen werd ook steeds weer zichtbaar hoe ik mijn ruimte niet innam en altijd voorrang gaf aan anderen. Het is hallucinant hoe lang je blijft in stand houden waarmee je op de wereld kwam.
Gelukkig kan je dit zelf omdraaien en ben ook ik niet gewoon voorbestemd om ‘ongewenst, vermoeiend en zwaar’ te zijn. Ik heb geleerd om zelf te kiezen hoe ik mijn leven wil leiden. Het heeft enkel tijd gekost en er was eigen wil nodig om die verandering te brengen. Ook vond ik de juiste tools die bij mij passen om mee aan de slag te gaan. Zo kon ik, na mijn 40e, met de Persoonlijke Kracht methodiek de confrontatie met mezelf op een luchtige manier aangaan en mijn zelfvertrouwen weer op peil brengen. En met EFT leerde ik mijn emoties ontladen en mijn beperkende overtuigingen ontkrachten. Twee tools die ik blijvend en dagelijks inzet, zowel voor mezelf als voor mijn klanten.
Belangrijk ook om voor ogen te houden is : ‘Je bent niet alleen.’ Ik ben er zeker van dat mijn verhaal herkenbaar is voor anderen.
Je weg vinden in je eigen verhaal, je beperkte overtuigingen kunnen omdraaien zodat je jezelf niet langer klein houdt, daar zit een belangrijke sleutel tot tevreden zijn met wie je bent. Het is fijn om te leren je ouders dankbaar te zijn voor het leven dat ze je geschonken hebben, indien je dat niet altijd als vanzelf voelt. Ze doen niet altijd alles perfect, ze doen het naar eigen kunnen. Wat ze ook doen, het heeft altijd impact op hun kinderen. En als die impact pijn, verdriet of woede blijkt te zijn, dan kan je daar best zelf mee aan de slag gaan. Je ouders veranderen gaat je niet lukken, geloof me. Het zit in jou en je gevoel en gedachten kan je enkel zelf veranderen. Om jezelf beter in je vel te voelen, daar zijn wel heel veel mogelijkheden voor vandaag.
Wees mild voor jezelf en durf je sterkste versie leven!