Nee, ik zeg geen sorry voor wie ik ben. Ik zeg enkel oprecht sorry vanuit een gevoel van respect voor een ander en wanneer ik aanvoel dat ik iemand pijn gedaan heb. Niet andersom.
Toch was dat ooit anders. Er is een tijd geweest dat ik mezelf voor alles ging verantwoorden en dat sorry mijn stopwoord was. Er is een tijd geweest dat ik op verschillende manieren heel hard schreeuwde en niemand me hoorde, dat ik mijn best deed om op te vallen en niemand me zag, dat ik bijna alles wat ik deed wou uitleggen en niemand me begreep …. Er was een tijd dat ik veel te hard mijn keiharde best deed en ik voelde van niemand de waardering. Het scheen nooit goed genoeg.
En dan kwam er die periode waarin allerlei deskundigen, gaande van dokters tot osteopaten, van therapeuten tot coaches, van yogateachers tot gelijk welke alternatieve helende geneeswijze, me vertelden dat ik ‘de erkenning aan mezelf mocht geven’. Ik mocht mezelf graag zien. Ik begreep het … rationeel althans, want ik voelde niet aan hoe ik dat dan kon doen. Iedereen gaf het me met de beste bedoelingen en ook mijn keiharde best doen was met een goeie intentie. Ik durfde alleen niet voelen waarom ik het altijd bij de ander zocht.
Kleuren hebben me de weg gewezen
Ik heb zo lang gezocht naar mezelf dat op een bepaald moment alles in mijn leven ontplofte. Daar kan je niet naast als je mijn blog over mijn diepste dal leest. Alle inzichten, van voor dat diepste dal, kwamen vanuit veel verschillende hoeken en die werden verwoord zoals ‘blijf dichtbij jezelf’ of ‘laat het los, An’ of ‘je moet je grenzen goed bewaken’ en ga zo maar door. Niemand kon me schijnbaar echt duidelijk vertellen HOE ik dat dan te doen had. Het waren echte wijsheden die ik kreeg, alleen werden ze min of meer, zonder woorden, gevolgd door een soort van ‘zoek maar uit hoe’.
Er bestaat ook geen duidelijk stappenplan om te leren loslaten of om je grenzen te bewaken, noch om dichtbij jezelf te blijven. De enige weg daarnaartoe is leren VOELEN hoe dit voor jou werkt. En juist dat is lastig in een maatschappij waar we continu in ratio geduwd worden. Ja, echt GEDUWD. Zo ervaarde ik ooit hoe zelfs een zeer goeie coach in rationele overdrive kan gaan en je kan blijven spiegels geven op een drammerige manier zonder blijkbaar aan te voelen dat die over je grenzen gaat. Zonder enig oordeel of verwijt aan die coach zie ik wel de kleurrijke les hierin, zowel voor mezelf als voor die coach.
En godzijdank bestaan er kleuren om ons weer te leren voelen. Kleur is overal en kleur is gevoel. Dat vertelde Goethe in de 19e eeuw al. Het was toen baanbrekend en soms lijkt het vandaag nog steeds baanbrekend als ik hier zelf over vertel. Nochtans heb ik dit niet uitgevonden. Ik heb wel al stevig ervaren dat Goethe echt een wijze man was en grandioos gelijk had. Ik ben ook hem enorm dankbaar.
Ga voelen hoe je jouw leven in jouw kleuren mag leven
Zoals zovelen werd ook ik grenzeloos opgevoed. Anders verwoord, er werd van kleins af vlotjes over mijn grenzen gewandeld, onbewust, zelfs vanuit goeie intenties, maar vooral vanuit de pijn van de ander. Ik wist niet beter. Ik was net zoals jij gewoon een kind dat leerde.
Ik leefde veel te veel jaren vooral in mijn hoofd. Ik leerde vooral te doen wat hoort en wat moet en wat niet mag, vanuit ratio. Als ik voelde en mijn gevoel intens uitte, kreeg ik te horen ‘doe niet flauw’, ‘overdrijf niet’ of ‘gij met uw streken altijd’. Ik kende niet anders dus ik bleef zelf in die comfortzone zitten, ook nadat ik het ouderlijke huis verliet, denkend dat dit veilig was. Ik geraakte mezelf kwijt doordat ik niet meer DURFDE voelen wat me pijn deed, angstig maakte of verdrietig. Bang voor oordeel.
Ik werd geboren als hoogsensitief kind en geen enkele dokter, therapeut of coach vertelde me dat, toen ik begon te zoeken naar mezelf. Zelfs in herstel van burn-out en in de jaren voor mijn depressie kreeg ik vooral de boodschap om eens te lezen over narcisme. Dat deed ik. Ik herkende het gedrag in mijn directe omgeving en dat voelde toen onbewust te heftig, want na de herkenning legde ik het naast me neer. Ik vluchtte er dus eigenlijk van weg. Zo bleef ik ‘grenzeloos’ in contact met dat narcistische gedrag. Alsof mijn ogen zich voor alles, in en rond mij, weer sloten, zakte ik als vanzelf en blindelings, 6 jaar later, in die depressie. Grenzeloos en blindelings maakte het me dus letterlijk bijna kapot.
Pas daarna kwam er kleur op mijn pad dankzij Persoonlijke Kracht. Ja, ik val in herhaling, I know. Ik gaf mijn leven weer kleur met Persoonlijke Kracht. En ik ben er ontzettend dankbaar voor en ook ontzettend trots op mezelf dat ik ermee aan de slag ging en dat vandaag nog steeds doe.
Voor zij die nu stiekem denken ‘daar is ze weer’ of ‘ja, ge kunt zagen en overdrijf niet’ heb ik slechts 1 boodschap : kijk opnieuw, luister nog eens en wees nieuwsgierig om te begrijpen. Het is een wijze les die ik herhaaldelijk kreeg en liet links liggen, toch is ze goud waard.
Denk niet dat het jou nooit zal overkomen. Iedereen trapt in valkuilen en het leven blijft je levenslessen geven tot je ze begrijpt. Iedereen kan zowel hoogsensitief zijn als narcistisch gedrag vertonen. We hebben allemaal een ego, dus we manipuleren ook allemaal wel eens. De kracht is om aan zelfreflectie te doen en het probleem niet bij de ander te leggen. Dat wordt een narcist verweten en terecht, maar doe het dan vooral ook niet als hoogsensitief persoon. Ga liever in je kracht staan. Kies dus liever voor dat hoogsensitief voelen dan voor dat narcistische gedrag. De magneet tussen beide is enorm krachtig. En er zijn te veel mensen die vanuit pijn en met gebrek aan voldoende kennis te snel roepen wie de ander is.
Wanneer je dat begint te begrijpen, komt er vast weer een nieuwe les. Zo is het leven nu eenmaal. Het zit vol van die levenslessen.
Tot in der eeuwigheid? I don’t know. Ik ben even nieuwsgierig als jij. Het enige wat ik wel zeker weet vandaag is dat de balans tussen mijn gevoel en mijn ratio me telkens weer een stapje vooruit brengt om mijn kleurrijke levenspad te bewandelen.
Het gebeurt vanzelf, wanneer ik mijn Paars er te veel laat zijn en mijn Geel even vergeet
Wat mij vaak onbewust overkomt, is dat ik als vanzelf openhartig begin te vertellen. Ik geef mijn gevoel en ideeën prijs aan de wereld. Voor mij zijn ze zo klaar als een klontje en ontstaat er altijd direct een indrukwekkende ideeënbron in mijn hoofd, waarover ik heel opgewekt vertel.
Wanneer mijn paarse ideeënbron in overdrive gaat, dan gebeurt het simpelweg dat anderen het overzicht verliezen in mijn verhaal. Logisch. Ik vergeet op zo’n moment wel eens dat anderen al mijn gedachten niet kunnen lezen (gelukkig maar) en dan voel ik me niet begrepen noch gewaardeerd. Die ideeënbron is trouwens zeker en vast een hoogsensitief kenmerk. Dat hebben deskundigen ooit gezien in hersenscans. En ja, het is een geweldige kracht, op voorwaarde dat ik ze in balans hou en niet zomaar alle richtingen uit laat gaan. Ik mag er soms bij stil staan dat als ik helemaal die openhartige An ben, dat ik dan heel kwetsbaar ben. Anderzijds wil ik mezelf niet langer afremmen, dus het is een dunne koord om dat evenwicht te vinden en te behouden.
Ken je trouwens de uitspraak ‘geel van jaloezie’. Voilà, mensen die in overdrive gaan in hun gele kwaliteiten zouden dus wel eens in de valkuil van jaloezie kunnen trappen. Ze gunnen je dan niet helemaal dat jij volop in de schijnwerpers staat met je prachtige idee en komen, twijfelend aan zichzelf, wat halen van je ideeën. Als geel zich dan ook nog eens boven paars wil zetten, dan gaan paars en geel uit verbinding, terwijl het eigenlijk een koppel voor het leven mag zijn.
Ik mag dus mijn Geel niet vergeten wanneer ik volop in Paars ga staan. Volg je me nog? Ik zeg het even met beeldspraak in de plaats van met kleur : Ik mag mezelf zien als een indrukwekkende taart, die ik vooral zelf mag versieren met crème fraiche. Dat is veel leuker dan dat ik anderen onvoorwaardelijk laat proeven van de taart, die ik talentvol bak. En ik hoef zeker niet toe te staan dat ze mijn taart volledig meenemen om ze zelf met crème fraiche kunnen verkopen, want dat doet natuurlijk pijn.
Al die jaren dat ik niet wist wie ik in de kern ik ben, niet begreep dat die veelheid in mijn hoofd mijn sterkste kwaliteit was en dat niet zomaar iedereen over die kracht beschikt, al die jaren begreep ik niet waarom anderen mij niet begrepen. Ik had dus eerst mijn kleur te accepteren en in balans te brengen, de erkenning aan mezelf te geven en los te laten dat anderen hetzelfde zouden zijn als ik. Dan pas leerde ik de schoonheid te zien van al die kleuren die anderen in zich hebben. Er zijn mensen die turkoois en bruin zijn, of rood en groen, of oranje en blauw of roze en zwart. Ze zijn allemaal prachtige, talentvolle mensen en als je ze samenbrengt kunnen ze misschien wel hemel en aarde verzetten.
Met geduld en mildheid vond ik stap voor stap mijn stralende zelf terug, die zon in mij of zoals mijn mama me vaak noemde : het zonnetje in huis. Ik weet vandaag dat mijn papa me probeerde te behoeden voor al die mensen die naar zijn gevoel onrechtmatig een stuk van zijn taart kwamen opeten. Daardoor was hij 1 van hen die mee mijn licht doofde, in eerste instantie goed bedoeld dus. Het kreeg alleen een andere vorm.
Ik ben overtuigd dat ik mijn zon niet meer zal laten verdwijnen door andermans regen. Ik mag stralen en jij mag donderen. Jij mag bang zijn om in mijn schaduw terecht te komen. Ik zal er alles aan doen om alle schaduw te laten verdwijnen.
Als mijn zonnestralen te warm voor je voelen, zoek dan zelf even de lommerte tot het veilig voor je voelt en je met je eigen zon naast me kan komen staan. Weet dat ik met liefde jouw prachtige, innerlijke kleuren mee licht wil geven op een veilige, bewuste manier.
Let’s shine together.
Foto credits : by Tinneke, 2022
