Anabelle zag het daglicht in april 2011. Ja, je zou Anabelle mijn derde kind kunnen noemen, want ik vecht er soms voor net als voor mijn kinderen. Intussen zijn we 8,5 jaar verder en is er veel water door zee gevloeid. Dat ik iets met kleur doe, weet intussen wel ongeveer iedereen. Wat, hoe en waarom vraagt soms nog wel wat extra uitleg. Dus daarom even terug van waar het allemaal begon. Als ik zelf er nu op terug kijk, lijkt het wel alsof het allemaal in de sterren geschreven stond.
Voor iedereen een goed gevoel
Anabelle begon een beetje als een uit de hand gelopen hobby, die ik aanging tijdens mijn herstelperiode na een burn-out. Ik begon juwelen te maken want dat gaf me rust. Ik maakte juwelen voor mezelf, familie en vriendinnen, en ik genoot ervan mensen te helpen om zichzelf een gepaste uitstraling te geven. Ik vond het super belangrijk om verschillende stijlen te maken, want logisch toch, dat niet iedereen zich goed voelt bij hetzelfde.
Mijn visie toen was dat juwelen mensen kunnen laten stralen zoals bloemen in de zon. En dieperliggend was een goed gevoel voor elke unieke mens een topprioriteit voor mij. Die drijfveer kwam uit wat ik gevoeld heb tijdens mijn eigen persoonlijke zoektocht.
Juwelen laten je stralen zoals bloemen in de zon, dus elke collectie kreeg een bloemennaam. En natuurlijk is ook Anabelle zelf een bloemennaam. De Anabelle is de ‘witte schapenkop’, een soort hortensiabloem. Het logo van Anabelle is dus 1 bloempje van die mooie witte bloemenbol. En waarom alle kleuren uit de kleurencirkel in mijn logo zitten, is wel duidelijk vermoed ik.
En oh, wat voelde het slecht!
In 2015, na mijn eerste cursus kleur en stijl, stopte ik met juwelen maken en focuste me volledig op kleur, stijl, imago en uitstraling. Tijdens die eerste cursus zat ik eigenlijk zelf nog in een persoonlijke zoektocht, en dat besef kwam vooral ook tijdens de cursus. Ik ondervond hoe ik de jaren voordien alle kleuren en stijlen gedragen had. Ik besefte dat ik me continu liet leiden door mode, media, vriendinnen en de opvoeding die ik gekregen had. Het was best even confronterend, om te beseffen dat de zoektocht naar mezelf, tijdens en na burn-out, zich ook zo uitte in mijn kledingkeuzes. En het was enorm verrijkend dat ik kon leren om met de juiste kleur- en stijlkeuzes alvast op dat vlak weer meer rust en stabiliteit te vinden.
Na die eerste cursus kon ik mezelf kleurstyliste noemen. En oh wat voelde het slecht! Wanneer ik toen zelf ging shoppen, greep ik telkens weer naar zwart, wit of grijs. Er was amper iets in de winkels dat me aanstond of waar ik me zelf in zag stralen. Het beeld in de spiegel waar ik voor stond, voelde telkens weer teleurstellend. En daar sta je dan, als zogezegde professional in kleur en stijl, klaar om anderen te overtuigen hoe mooi ze zijn.
Dat was dus niet wat het moest zijn en dus bleef ik zoeken, lezen, leren en oefenen met kleur en volgde andere kleuropleidingen in Nederland. Daar leerde ik dat kleuren eigenschappen hebben, eigenschappen zoals mensen kwaliteiten hebben. Die kwaliteiten zijn eigenlijk de kleuren die we aan de binnenkant dragen. Ik kreeg mijn volledige ik, met al mijn kwaliteiten, in beeld tijdens deze opleiding. Er waren kwaliteiten bij waar ik trots op ben, kwaliteiten die trouwens iedereen, die mij goed kent, al jaren bij me ziet. Dat zijn mijn powerkleuren, dat zijn die kwaliteiten die je zodanig vanzelfsprekend vindt dat je zelfs denkt dat iedereen het kan, wat uiteraard niet zo is.
En ojee, er waren ook kwaliteiten bij, die ik bij mezelf nu toch niet zo geweldig vond. Natuurlijk waren dat ook mooie kwaliteiten, maar zelf was ik daar niet zo van overtuigd. Met andere woorden die kwaliteiten maakte deze analyse ook weer best confronterend. Die mooie kwaliteiten waar ik zelf niet zo trots op was en die ik dus in het verleden bedekt had voor mezelf, zijn mijn balanskleuren.
Straf is wel, dat ik me bewust werd van het feit, dat ik mijn eigen balanskleuren wel leuk en geweldig vond, wanneer ik die bij anderen zag.
Mijn powerkleuren geven me een goed gevoel, mijn balanskleuren versterken mijn eigenwaarde
Waarom bracht die kleurenanalyse van de binnenkant me zo veel meer? Omdat ik leerde zowel mijn powerkleuren, als mijn balanskleuren in te zetten. Mijn powerkleuren geven me onmiddellijk een goed gevoel, geven me de kracht die ik nodig heb op dagen dat het lastig is. Mijn balanskleuren leren me omgaan met mijn kwaliteiten die ik weggeduwd heb, en versterken mijn eigenwaarde. Ze leren me mezelf volledig te accepteren, ze helpen me om in de spiegel te kijken en te kunnen concluderen dat daar een fantastische madam staat met sterke kwaliteiten én kwaliteiten die vragen voor verdere ontwikkeling. Die analyse van mijn binnenkant maakte me weer heel en heelt elk pijntje dat ik voel, want ik kan er nu zelf naar kijken en ik krijg alle dagen gratis kleuren om me daarbij te helpen.
Daarom zeg ik dat kleuren helpen om je sterker in je schoenen te zetten, om je zelfvertrouwen op te krikken. Zelfvertrouwen komt er immers pas na volledige zelfacceptatie. Zelfvertrouwen hebben helpt je om je dromen waar te maken en geeft je dat geluksgevoel, dat we allemaal zo graag nastreven.
Anabelle, Annabel, Ana en Belle.
Ik dacht in 2015 ook na of de naam Anabelle nog klopte bij mijn zaak. En ja hoor, het was immers een duidelijke verderzetting van wat ik in 2011 begon, verder geëvolueerd, en bovendien ging het nu meer dan ooit over zelfvertrouwen. Wat dat met Anabelle te maken heeft? Ooit zongen 2 medestudenten in volle café voor mij :”Annabel, het wordt niets zonder jou” Omwille van gebrek aan zelfvertrouwen kon ik dat toen niet hebben. Toen ik vroeg hun gezang te stoppen en ze dat niet deden, verkocht ik 1 van hen zelfs een flinke klets op zijn kaak. Ik ging met andere woorden even door het lint.
Nu, is Annabel de ringtoon op mijn gsm.
En is het jullie al opgevallen dat Anabelle met 1 ‘n’ en 2 ‘l’-en geschreven wordt? An is immers ook met 1 ‘n’. En er is meer. Anabelle bestaat uit Ana en Belle. Zowel Ana, als Belle zijn Spaanse meisjesnamen. Ana betekent genadig, mild, zachtaardig. Belle betekent beeldschoon. Hier was ik me niet van bewust toen ik startte met Anabelle. Ik kwam er later pas achter en ja, langs vaders kant, in een ver verleden, heb ik Spaanse roots.
