Om gelijk met de deur in huis te vallen : Waarom zou je niet beginnen met de overtuiging los te laten dat je iets moet veranderen? We worden de dag van vandaag continu in hoog tempo uitgedaagd om te veranderen. Hoe vaak kom je in je dagelijkse leven het gevoel tegen dat je nu net wist hoe het werkte en dan werkt het plots weer anders? Er zijn nieuwe apps die je elke dag gebruikt en die geregeld oppoppen met updates en dus veranderingen. En soms heb je geen enkele melding gehad en ziet het er toch ineens allemaal anders uit.
Daarnaast worden we om de oren geslagen met alle soorten goeroes die vertellen wat je allemaal kan doen en mag veranderen om je dromen en doelen te bereiken. En dan nog maar te zwijgen over alle media, geschreven of op beeld, die je komen vertellen wat je beter wel of niet eet, terwijl de ene ook de andere tegenspreekt. Je past je vandaag misschien aan op advies van iets dat je gelezen hebt en morgen hoor je op tv dat die aanpassing juist ongezond is. Weet jij nog wat je best doet?
Heel eerlijk ik vind het soms vermoeiend en frustrerend. Je zou voor minder het noorden kwijt geraken.
Ik vraag me af of we niet beter gewoon onszelf zijn en leren accepteren wie we zijn om vandaaruit stabieler in onze schoenen te staan. Worden we nu niet continu gevraagd om onze eigen grenzen te overschrijden door in snel tempo alles en iedereen te willen veranderen?
Overprikkeld van te veel en te snel veranderen
Door de jaren heen heb ik als prille vijftiger toch al wel wat ervaring met verandering en vooral ook met wat verandering met mij doet. Momenteel zit ik trouwens volop in fysieke verandering met name in de menopauze. En heel eerlijk, je zou voor minder overprikkeld geraken als vrouw. En ja, ook ik, zoek dus naar de voeding die voor mij gezond is om toch die hormonen in balans te krijgen en me fysiek weer goed in mijn vel te voelen.
Dus om het nu allemaal af te doen met : Doe niet flauw en dat is nu gewoon zo. Ik vind het vaak wat kort door de bocht. En dan heb ik het uiteraard niet enkel over de menopauze maar over alles wat verandering brengt in je leven, van de snelle digitale evolutie tot de menselijke emotionele en fysieke veranderingen die we toch allemaal eens ervaren, willens nillens.
Er zijn intussen ook studies die aantonen dat ons brein de snelle evolutie van de maatschappij niet zomaar aankan. Goed om weten, alleen wat doe je eraan als de wereld maar blijft doordraaien en je brein ook gewoon is wat het is. Dat laatste zal misschien ook niet sneller evolueren alleen maar omdat jij dat graag wil. Of toch wel?
Het heeft me jaren gekost om te begrijpen hoe mijn lijf en mijn brein werkt. En er zijn momenten dat ik denk : nu weet ik het precies nog altijd niet. Dat zijn mijn twijfelmomentjes en het verschil is intussen wel dat ik die beter weet aan te pakken om mijn zelfvertrouwen op niveau te houden.
Heel eerlijk, weten hoe je zelf in mekaar zit, helpt je het beste om de verandering aan te gaan en vooral om je diep vanbinnen gelukkig te voelen.
Had ik maar eerder geweten dat er zoveel wijsheid zit in ‘ge moet just niks’
Waarom? Wel omdat je dan stopt met jezelf aan te passen aan de wensen van anderen. Zelf heb ik veel te lang niet geweten dat ik hoogsensitief geboren ben. Toch is dat nu juist de reden dat ik continu over mijn grenzen ging. Elke prikkel van buitenaf triggerde me. Ik ging als vanzelf en onmiddellijk aan de slag met de wensen van anderen. En ik had het zelf niet door dat ik vaak de dromen van anderen aan het realiseren was en daardoor net niet die van mezelf. Ik paste me aan, veranderde dus continu van richting of doel afhankelijk van wat mijn omgeving van me verwachtte. Ik bood oplossingen voor ieders problemen, enkel mijn eigen probleem werd alsmaar groter.
Dit duurde tot alles echt te veel werd en mijn please-gedrag zowaar ontplofte in mijn gezicht. Een burn-out was het gevolg. Mijn brein en lijf zei ‘stop’.
Daar zit je dan en de belangrijkste vraag die dan in je opkomt is : hoe kan ik dit zo snel mogelijk weer veranderen? Het enige juiste antwoord is : vertragen en niets meer moeten. Weer dichter bij jezelf komen. Doen wat je graag doet, is dan de boodschap. En heel typerend voor iemand in burn-out is dat ze dat niet meer weten, ‘wat ze graag doen’. Meer nog ze praten op dat moment ook heel vaak in termen als ‘misschien moet ik dit doen’ of ‘misschien moet ik dat doen’, zoekend naar hoe ze zichzelf kunnen veranderen om weer te functioneren. En daar zit de clou : ‘Ge moet just niks.’ En ge moet zeker niet jezelf veranderen, nee, je mag vooral jezelf weer vinden. En dat vertragen en niks moeten is best lastig in onze snel veranderende prestatiemaatschappij.
Weer leren gewoon jezelf zijn is de beste verandering die je kan overkomen
De beste leerschool om te herstellen van mijn burn-out was leren begrijpen wie ik zelf ben en daar hoorde uiteindelijk ook bij : weer leren voelen. Ja, echt. Dat klinkt simpel en dat blijkt het dan toch niet te zijn. Voor heel velen onder ons heb ik intussen begrepen dankzij mijn coachees.
Je zou denken dat een hoogsensitief geborene toch een krak is in het voelen? Dat is ook zo. Voelen is zelfs wat ik het allerliefste doe.
Het was een proces om weer te durven voelen en dat leerde ik door bewust te worden van wat ik voel in combinatie met leren en weten wat hoogsensitiviteit nu juist is. De combinatie van voelen en leren, de verbinding tussen gevoel en ratio, bracht me weer dichter bij mezelf.
Ik had het voelen eigenlijk afgeleerd, al van in mijn kindertijd, door reacties als ‘doe niet flauw’ en ‘met uw streken altijd’ en door me ‘anders’ te voelen dan de anderen, me niet gezien en gehoord te voelen. Ik leerde het voelen af door me aan te passen aan ‘het normale’ of aan ‘wat verwacht werd’ en dat moest ik wel doen vanuit wat ik leerde, vanuit ratio dus.
Als hoogsensitieve voel ik alles heftiger aan, zowel zintuiglijk als emotioneel. Hoe dat werkt, daar ga ik graag dieper op in in een volgende blog. Hier gaat het me nu meer over weten wie je zelf bent, je daar bewust van zijn en stoppen met proberen jezelf hierin te veranderen. Of je nu hoogsensitief bent, of autisme hebt of adhd, of zogezegd normaal bent en dus ‘niets’ hebt (hoe saai is dat eigenlijk? 😊), belangrijk is dat je weet hoe je functioneert en het gaat omarmen als een kracht. Als je vanuit die kracht gaat leren hoe je er beter kan mee omgaan, dan leer je ook jezelf te accepteren zoals je bent, tevreden zijn met jezelf en trots te zijn op wie je bent.
Want in het andere geval, als je veel te lang probeert om jezelf aan te passen en te veranderen om ‘normaal’ te doen (wie heeft überhaupt de standaard ‘normaal’ bepaald eigenlijk?), dan ga je plots helemaal onderuit en krijg je de stempel zwak te zijn en het niet aan te kunnen. Euh, pardon, en wat kan je dan juist niet aan? Al die gevoelens, meningen en zelfs oordelen van een hele wereld rond je heen? Of speelt het ‘jezelf compleet veranderen je parten?
Ik geloof trouwens dat iedereen wel ìets heeft, eigenheid namelijk, dat niemand gewoon standaard of zo heel gewoon normaal is, maar wel heel bijzonder jezelf.
Misschien mag ook de kortzichtigheid van onze rationele prestatiemaatschappij veranderen, want is er niet juist ‘meer’ gevoel nodig in ons dagelijks leven? En dan bedoel ik het gevoel, de waarheid van elke mens, die er mag zijn zonder dat gelijk iedereen er iets over te zeggen heeft en de oordelen je rond je oren vliegen? Hoe zou het komen dat iemand die burn-out gaat zoveel bezig is met ‘Wat gaan ze van mij denken?’
Ik kan je zeggen dat ik burn-out ging in 2010, dat is vandaag dus 14 jaar geleden, en ik moet nog steeds oefenen met de stemmetjes in mijn hoofd. En wat maakt dat ik vandaag wel in verandering kan gaan? Wel, omdat ik zelf mijn veranderingen kies en omdat ik mijn zelfvertrouwen op peil heb kunnen brengen door mezelf te accepteren zoals ik ben. Vandaaruit heb ik me omringd met mensen die me laten voelen dat ik helemaal ok ben en dat ze me mijn geluk gunnen. Ik heb moeten oefenen om die liefde weer toe te laten want ooit (namelijk in 2016, toen mijn burn-out ipv genezen overging in een zware depressie) was ik overtuigd dat ik die liefde niet meer waard was. Daarom vind ik het belangrijk dat je op tijd kijkt naar wat jou gelukkig maakt, naar wie jij werkelijk bent en naar wat voor een bijzonder mens je bent. Pas als je dat zelf ziet, durf je kiezen om je te omringen met mensen die daar mee durven van genieten. Het wordt dan een cirkeltje, want de mensen die jou dan graag zien voor wie je bent, geven je dan ook die ruggensteun wanneer je even twijfelt. Zelf voel je je dan ook krachtig genoeg om die duwtjes aan anderen te geven en te genieten van de prachtmensen rond je. Die duwtjes geven je vleugels om helemaal onbevangen jezelf te zijn en de flow van het leven aan te gaan.
Ik kies vandaag voor verandering op mijn eigen tempo. Soms kies ik voor ‘just niks’ en doodgewoon mezelf en geen gedoe en dan voel ik weer de energie om stapjes te zetten die me uitdagen tot verandering. Zij laten me dan groeien en bloeien, zodat ik sterker mezelf mag zijn.
Voor welke verandering zou jij willen kiezen? Voor de verandering die anderen voor je wensen ? Of voor dichter naar jezelf te veranderen? Enkel bij die laatste wil ik je helpen : de verandering om weer thuis te komen bij jezelf en jouw leven te LEIDEN.
