Zien mensen jou soms anders dan hoe je je voelt, wilt of bent? Zien ze je altijd krachtig, ook op momenten dat jij misschien heel hard twijfelt? Heb je wel eens vaker de behoefte aan de oprechte vraag : “hoe gaat het met jou? Lukt het vandaag?” Of heb je het gevoel dat alles wat je doet vaak maar vanzelfsprekend lijkt?
Mogelijk zien mensen jou helemaal rood of blauw of grijs of paars? En misschien ben je dat ook en toch heb je er behoefte aan dat mensen je ook groen zien of oranje of roze of geel? Mogelijk ben je groen en denkt een rode collega daardoor dat je onzeker bent of verlegen, terwijl jij soms zenuwachtig wordt van zijn gedrevenheid?
En nu in verstaanbare taal.
What’s wrong with me?
Ik herinner me verschillende mensen die me vertelden dat ze me niet durfde aanspreken toen ze me eerst leerden kennen. Wablieft? Waarom? Ik bijt toch niet? What’s wrong with me? Ok, ik ben vrij direct en recht door zee en toch ook heel spontaan. Ik lach gemakkelijk, ik babbel graag (en veel) en mensen die me kennen, noemen me gelukkig vaak een toffe. Dat is leuk, en toch haalt het je ondersteboven wanneer je hoort dat mensen eerst bang van je zijn of je niet durven aanspreken. De situaties waaraan ik nu denk gebeurden gespreid gedurende de voorbije 20 jaren. Ik ga ze jullie nu even besparen. Het gebeurde niet heel frequent, maar dus wel meer dan eens en in verschillende conteksten.
Een beetje achtergrond
Ik groeide op als jongste van 4 en met een vader voor wie het eigenlijk nooit goed genoeg was. Ik had mijn jeugdjaren op verschillende manieren kunnen beleven en ik heb het natuurlijk alleen gedaan zoals ik het nu kan beschrijven. De overbeschermende opvoeding van een angstige vader, die op een harde manier de regels dicteerde, zorgde er mee voor dat ik als gevoelige meid mijn zelfvertrouwen liet ondermijnen. Ik deed mijn beste best om in zijn gading te vallen, maar helaas. Ook werd me geleerd om altijd te vechten en door te zetten en nooit op te geven. Dit laatste kreeg ik vooral mee van een zorgzame mama, die haar gezin bij mekaar hield zolang ze leefde. Ze leerde me om mijn tranen te drogen en mezelf weer mooi te maken en te lachen. Soit, hier kan ik een boek over schrijven en misschien doe ik dat ooit nog.
Ook bij mij heeft mijn opvoeding me deels gemaakt tot wie ik ben en anderzijds is er ook gewoon de An die ik altijd geweest ben. Ik ben iemand die niet opgeeft en altijd doorzet, iemand die leert uit het verleden, analyseert en nieuwe oplossingen zoekt. Ik ben iemand met een duidelijke visie en veel gedrevenheid. Toen ik nog maar net 3 maanden in mama’s buik zat, verplichtte ik haar te gaan liggen om mij in leven te houden en toch op deze wereld te zetten. Met grote dank aan mijn mama natuurlijk.
Wat heb ik wel geleerd uit mijn opvoeding? Dat als ik val, ik best zo snel mogelijk terug op sta en vooral niet mag laten zien dat ik iets niet goed deed. Dat ik altijd mijn uiterste best moet doen voor anderen (wetend dat de kans bestaat dat ze het niet goed genoeg vinden). Mijn ouders hebben me dus klaargestoomd op een harde wereld, waarvoor eveneens veel dank. Daar heb ik al veel baat van gehad.
Daarnaast heb ik een zeker please-gedrag gekweekt tijdens mijn jeugdjaren en dat bleek nadien zeer hardnekkig om weer af te leren. Een groot gebrek aan zelfvertrouwen in combinatie met sterke kwaliteiten zorgden voor een uitstraling die afstand creëert. Een watje met een keiharde bolster dus.
Van onbewust naar bewust
Tijdens mijn opleiding kleur en stijl werd het me nog meer duidelijk dat ik als wintertype een sterke uitstraling heb en zelfzeker overkom, gewoon door mijn uiterlijk. Ik kreeg na enkele lessen te horen van verschillende medecursisten : “An, als jij binnenkomt, dan heb je je gezien. Je hebt gewoon de uitstraling van iemand die er staat.” Het feit dat anderen me zagen als een zeer zelfzekere madam, heeft me toen met veel verwondering geslagen. Hoe kon dit? Ik voelde me meestal heel klein vanbinnen en geweldig onzeker. Ze moesten eens weten hoe weinig zelfvertrouwen ik had. Ontelbare keren in het verleden kreeg ik feedback over hoe sterk ik lijk voor anderen, terwijl ik mezelf heel onzeker voelde en zo klein als een klein meisje.
En wat doe ik dan met dat uiterlijk advies voor een wintertype? Ik kan dan, omwille van mijn uiterlijk, contrasterende kleuren aan en een extravagantere stijl. Fijn, en creëert dat nu niet vaker die afstand die ik juist niet wil? Soms wel. Het hangt er van af. De sleutel zit bij dat zelfvertrouwen.
Sinds ik mijn powerkleuren ken, weet ik ook welke innerlijke kwaliteiten zo sterk aanwezig zijn bij mezelf. Dan heb ik het over kwaliteiten, die voor mij zo vanzelfsprekend zijn, dat ik denk dat iedereen ze kan. In mijn geval zijn dat de kwaliteiten van Indigo, Aubergine, Antraciet en Paars. Alle kwaliteiten van deze kleurtinten benoemen zou hier te veel in detail gaan. Denk aan een duidelijke visie hebben, beschouwend zijn, accuraat en mystiek.
Straal je die kleuren dan uit zonder ze te dragen? Of zijn die kwaliteiten dan zo sterk aanwezig dat je dus een blauwe, rode, grijze of paarse uitstraling hebt? Ik ben intussen overtuigd van wel. Ik heb het aan den lijven ondervonden. Meer nog, ik ben me heel bewust intussen van wat mensen zien wanneer ik mijn powerkleuren draag en van wat ze ook nog zien wanneer ik die powerkleuren niet draag.
Neem je uitstraling zelf in handen
Mijn balanskleuren zijn Zalmoranje, Limegroen, Lichtroze en Crèmegeel. Ik hoef jullie misschien niet uit te leggen dat dit niet zo’n evidente kleuren waren voor mij om te dragen. En mogelijk denk je : “Hoezo, waarom niet?”
Wel, volgens de uiterlijke theorie zijn dit inderdaad geen topkleuren voor mij. Interessant zijn wel de eigenschappen en thema’s van deze kleuren : humor, openhartig, onvoorwaardelijke liefde, opgewekt.
Natuurlijk herkende ik mezelf ook in de kwaliteiten van mijn balanskleuren. Ik had trouwens al geregeld oefeningen gedaan waarbij ik aan vriendinnen moest vragen naar welke kwaliteiten ze bij mij zagen. En dan zaten zowel de thema’s van de power- als de balanskleuren er steeds weer tussen.
Met deze kennis ging ik de uitdaging aan en begon meer en meer ook mijn balanskleuren te dragen. Ik ondervond wat het met me deed en hoorde de reacties van anderen. Ik leerde combineren en bewust kiezen voor mijn power- en balanskleuren. Grappig zijn ook de reacties op social media. Zonder het te weten benoemen mensen vaak mijn powerkwaliteiten of mijn balanskwaliteiten, al naargelang over welke outfit het gaat.
Het leuke is dat ik veel meer vrijheid heb nu. Ik draag meer verschillende kleuren, ook zachtere kleuren wanneer ik daar zin in heb en ik krijg er complimentjes over. Ik heb immers voldoende zelfvertrouwen intussen en dat zorgt ervoor dat ik niet meer bang ben om mijn zachte, kwetsbare kant te laten zien. Ik maak het meer zichtbaar ook via mijn kleding dus.
En anderzijds ben ik duidelijk toegankelijker ook in mijn powerkleuren. Tijdens coachings, zowel individueel als in team, vertellen mensen me hun diepste kern van zichzelf terwijl ik toch blauw en rood draag (en dus ook wel uitstraal). Klanten vertellen me wel eens dat mijn openhartigheid en speelse aanpak hierbij helpt. Jezelf durven geven, zijn en laten zien dus. Daar is zelfvertrouwen voor nodig. En zo is de cirkel rond.
