Al van lang voor mijn burn-out krijg ik te horen dat ik het mag loslaten. Laat het los, An, het komt wel goed. Al wie een denker is, last heeft met loslaten en misschien grootste kanshebber op burn-out is, weet dat je deze zin, na herhaaldelijk horen, het liefst door de strot zou duwen van zij die hem uitspreken. Ja, dat is lang mijn gevoel geweest. En nee, ik heb het nooit met zoveel woede terug gegeven aan al degenen die het zo goed bedoelden.
Niemand geeft je de definitie van hoe je moet loslaten.
Natuurlijk deed ik aan yoga en aan meditatie. Natuurlijk zag ik goeie therapeuten, de ene na de andere, en ik kreeg overal zeer waardevolle lessen, die ik stelselmatig aan mekaar knoopte. Natuurlijk las ik boeken met wijsheden van Boeddha en andere groten onder ons. Natuurlijk hielp alles me een stapje vooruit. En natuurlijk wist ik dat ik moest leren loslaten. En hoe doe je dat dan? Je gedachten laten passeren als de wolken aan de hemel? Je focus verleggen naar iets dat je leuk vindt? Het kan je allemaal ergens een beetje helpen. Ik deed het, ik doe het en zal het doen. En als je een denker bent, die veel in zijn/haar rugzak heeft geladen, dan pak je alles wat je even losliet even gemakkelijk weer vast. Het kost je niks energie om het vast te pakken en bakken energie om het weer eens opnieuw los te laten.
Accepteren helpt zoveel meer dan loslaten.
Intussen is het meer dan een jaar geleden dat ik deze spreuk postte op mijn Facebookpagina. Ze klopt, dat wel, en toch is deze zogezegde wijsheid niet volledig vrijmakend. Want hoe accepteer je iets dat je onnoemelijk veel pijn deed? De oplossing is wellicht voor iedereen een beetje anders. Vermoedelijk bestaat er niet één geweldig tovermiddel om je rugzak snel leeg te maken en verder te kunnen gaan.
Een hulpmiddel dat ik dagelijks en heel stapvoets kan inzetten werd voor mij de sleutel tot succes, de juiste manier om los te laten en te accepteren. Mijn powerkleuren maakten mijn kracht zichtbaar en leerden me dat ik mezelf mocht vastpakken en neerzetten in deze wereld, helemaal zoals ik ben. Mijn balanskleuren leerden me mijn foute overtuigingen loslaten en mezelf accepteren met alles erop en eraan. Kleuren deden me telkens opnieuw terugblikken naar inzichten uit voorbije therapiemethoden. In babbels met vriendinnen en in boeken vond ik dagelijks de inzichten van mijn blauwdruk aan kleuren. Ze hielpen me vooruit in een proces van leren zijn wie ik ben.
Het mag er allemaal zijn.
Hoe vaak heb je dit al gehoord? Dat alles wat er is en alles wie jij bent er helemaal mag zijn? En dat klopt. En hoe gemakkelijk is dat voor jou als je er maar niet in slaagt om jezelf helemaal te accepteren zoals je bent? Hoe vaak kreeg je in het verleden een oordeel of gewoon een kleine, grappige opmerking op wat je deed? Hoe fijn kan het zijn om al die kleine afwijzingen van jezelf voor goed los te laten door ze kleur te geven ?
Mijn allegaartje aan kleuren geven me de mogelijkheid om iedere keer opnieuw los te laten en de diepste wonden te helen. Hoe? Kleur is zoals een speelgoedje voor een klein kind. Het is net iets complexer, want je bent volwassen nu. Je wil graag terug dat kind zijn en, zonder opvoedend vingertje, nu wel doen wat je graag doet omdat je weet dat het goed is voor jou en bij je past.
