Vandaag ging ik naar de begrafenis van de mama van een heel goeie vriendin. Het was de vraag van de overleden vrouw om kleur te dragen, te lachen en te feesten.
Tijdens deze dienst besefte ik eens te meer hoe het leven mij gaandeweg geleerd heeft om er anders in te staan dan hoe ik gewend was. Ik groeide op in een gezin waar werd vastgehouden aan tradities, waar men wakker lag van wat de mensen zouden denken, waar me telkens gezegd werd dat het nu tijd was om te stoppen met wenen, want er zijn ergere dingen in het leven. En laat ons eerlijk zijn, ik vermoed dat wel meer mensen van mijn generatie dit herkennen. Hoeveel begrafenissen zou ik meegemaakt hebben, waar iedereen in het zwart gekleed liep, zijn droevigste of meest serieuze gezicht opzette en verder star voor zich uitkeek, want over ziek en dood wordt niet gebabbeld.
Vandaag zat ik daar op één van de laatste rijen te kijken naar al die kleurrijk geklede mensen, die even mochten lachen, wanneer er een anekdotische herinnering werd verteld over die straffe madam, waarvan we afscheid namen. Even lachen om dan weer even goed de tranen de vrije loop te laten, omwille van het besef, dat dit afscheid ook wel pijn doet en dat we ze zullen missen.
Is het enkel mijn idee en gevoel dat de sfeer meer open is tussen mensen wanneer er kleur aanwezig is? Zwart beschermt je en zet een muur tussen je innerlijke gevoelens en de buitenwereld. Vandaar de traditie natuurlijk. Of nee, zo was het niet, het was Filips de Goede, hertog van Bourgondië, die als eerste zwarte kleding droeg uit eerbied voor zijn vermoorde vader. In 1419 was zwart immers een zeer moeilijk te produceren kleur. Dat hij hiermee een trend zou zetten, is gegroeid vanuit het enorme aanzien dat Filips de Goede kreeg.
Mij lijkt het in elk geval – met alle respect voor Filips de Goede – wel een positieve evolutie om kleur te dragen, ook op moeilijkere momenten in het leven. Even was het ook het gespreksonderwerp na de dienst en vooral werd er geconcludeerd : zo kan het dus ook! En deze conclusie werd expliciet uitgesproken door een vrouw, die altijd zwart draagt, en er in slaagt om zwart, een ongeforceerde mooie kleur tussen de kleuren te laten zijn, dankzij haar eigen persoonlijke sprekende stijl.
De open sfeer van dit afscheidsmoment, waar alle emoties van elke aanwezige er mochten zijn, zorgde voor een zeer mooi, sereen en kleurrijk moment, waarmee ik deze overleden straffe madam altijd zal blijven herinneren.
