Gisteren klonk onderweg naar huis op de radio ‘Rood’ van Marco Borsato. Ik zong mee uit volle borst. Rood is mijn lievelingskleur. Ik draag al jaren een rode lederen vest. Ze geeft me kracht. Ze staat me geweldig, zeggen verschillende vriendinnen. Sinds een paar jaar draag ik ook rode lippenstift. Laat ons zeggen dat dat intussen een belangrijk onderdeel van mijn imago geworden is. En dat liep niet van een leien dakje. Ik ben namelijk opgegroeid met de overtuiging dat rode lippenstift voor hoeren is. Dus dat houdt iets in, als je dat eerst uit je systeem moet krijgen om je te kunnen goed voelen met rode lippenstift. Werken aan je zelfbeeld is daar op z’n minst voor nodig.
Eigenlijk was dat niet de enige lastige overtuiging die ik meekreeg en die loodrecht tegenover mijn rood gevoel stond. Ik groeide op in een extreem rechts gezin. Op de koop toe Beerschotsupporters. Wat denk je dan dat ik te horen kreeg als ik rood droeg? Tuurlijk, ‘zedde gij voor de sossen?’ of ‘hela, gij supportert voor den Antwaarp?’
Als er nu 2 zaken waren, die mij in die tijd, en heel lang daarna, geen bal interesseerden, waren het wel politiek en voetbal. Ik besefte toen nog niet dat ik zoveel voeling had met kleur. Laat staan dat ik doorhad dat kleur energie is, dat kleur je sterker kan maken, je zelfvertrouwen kan geven. Dat je op sommige momenten bepaalde kleuren nodig hebt en op andere momenten weer andere kleuren. Intussen weet ik dat als je volledig in balans bent, dan sta je met elke kleur goed. Dus hoe meer je straalt van binnenuit, met hoe meer kleuren je voor de dag kan komen. Kleur kan een hulpmiddel zijn om je zelfvertrouwen op te krikken.
Rood is mijn lievelingskleur, al jaren, en intussen weet ik dat rood 1 van mijn powerkleuren is, naast blauw. Lastig dan, als rood niet zo geaccepteerd wordt in het gezin waar je opgroeit. Laat het dan ook een socialist zijn die me onlangs zei dat, als hij een kleur met mij associeert, dan is het rood. Zijn woorden deden even een conflict in mezelf ontstaan, alsof dat etiket er weer was. Eentje dat ik zelf niet gekozen had. Na een tijdje was het me duidelijk dat hij gelijk had. Hij zei dit helemaal niet vanuit een politieke overtuiging. Hij wou me ook niet het etiket van socialist geven. Dat ging trouwens niet zomaar, alhoewel misschien voel ik me soms meer socialist dan ik zelf besef. Wie zal het zeggen, ik weet zelfs niet of ik wel voor 1 politieke partij wil kiezen. Ik hou van alle kleuren en ik kies voor de mens, voor elke mens, om elke mens te laten zijn zoals die is, in welke kleur dan ook.
Wat ik wel weet, is dat Marco Borsato gelijk heeft en dat ik eigenlijk al een tijdje onbewust leef volgens zijn liedje. Rood is de kleur van mijn lippen, rood is de kleur van mijn wijn. De krant lees ik zeker niet dagelijks en tv zie ik hoe langer hoe minder. Rood is voor mij de kleur van passie, ambitie en daadkracht. Zo spreekt de kleurexpert in mij. Rood voelt voor mij ook warm en sensueel. Ik weet dat Marco Borsato alle theorieën tegenspreekt, als hij zegt dat rood de kleur van de liefde is. In de chakraleer is rood het basischakra, ons fundament, de kleur van materie, de kleur van ‘ik ben’, terwijl groen de kleur is van het hartchakra, de kleur van ‘ik heb lief’. En toch, als rood de kleur is van het basischakra. Dan heeft Marco misschien wel gelijk, want zou liefde niet onze beste basis zijn om te leven?
Vaak wordt van roze gezegd dat ze de kleur is van zorg en liefde. Roze is zachter dan Rood. En toch voel ik diep in mijn hart dat rood mijn bloed doet stromen, dat rood me vuur geeft om te leven, dat rood toch ook wel een beetje liefde is, want rood met een beetje wit erbij is Roze.
Wat ik wil zeggen, heeft niets met politiek of voetbal te maken. Wel met een boodschap die zoveel grote sterren aan deze wereld proberen te vertellen. Laat rood weer terug de kleur van liefde van weleer zijn, de kleur van liefde tussen jou en mij.