Op het moment dat ik begreep wat mij zo diep gebracht had in 2016, had ik me al stevig verdiept in de sterke magneet tussen narcisme en hoogsensitiviteit. Het is een groot woord en zij die mij kennen, weten dat ik er nog nooit zo expliciet over geschreven heb. Ik gebruik zelfs liever de overkoepelende term ‘manipulatie’.
Narcisme is daar een vorm van en het heeft heel veel gezichten. Het is geen hype, het bestaat echt al heel lang en werd ook beschreven in de Griekse mythologie.
Intussen wordt er heel veel over gesproken, nadat het jaren werd doodgezwegen. Vandaag hellen we over naar de andere kant en lijkt het soms alsof bijna iedereen een narcist is. Het is in die trend dat ik absoluut niet mee wil gaan. Anderzijds mogen we onze ogen niet sluiten voor de mentale problemen die zich vandaag voordoen in de maatschappij, waarin sommigen hooggevoelig reageren en anderen respectloos over andermans grenzen gaan. Net zoals hooggevoelig reageren niet hetzelfde is als hoogsensitiviteit, zo is manipulatief gedrag niet hetzelfde als een narcistische persoonlijkheidsstoornis. Ik heb de verschillen en nuances mogen ervaren.
Een mens manipuleert om zijn pijn of verdriet niet te hoeven voelen. Zo verleggen we het probleem : door onze angst om te voelen te projecteren op een ander. Zo gaat het ook vaak door van generatie op generatie. Het is die cirkel die ik graag wil doorbreken.
Als ieder van ons aan de slag zou gaan met zijn eigen ‘shit’ in de plaats van zijn angsten door te spelen aan degene die het dichtste staat of het meest vatbaar is om te pleasen, dan zou de wereld er zoveel mooier, positiever en liefdevoller uit zien.
Toch komt ook dat negatieve, manipulatieve, oordelende gedrag vanuit een diepe pijn. Dat ik koos voor een lang pad van begrijpen, accepteren en dan met liefde te omarmen is geen excuus om dit kleinerende gedrag te tolereren. Integendeel, het is de weg die ik ging om mezelf weer sterk in mijn schoenen te zetten en mijn leven te laten stromen. Ik doorbrak zeker een patroon in ons familiesysteem, ook al kon ik het niet foutloos doen. Ook mijn kinderen voelen er nog de impact van. Zij wandelen hun pad en daar kan ik alleen maar trots op zijn en het volste vertrouwen in hebben. Dat blijft mijn oefening in loslaten.
Toen mijn ogen open gingen, stortte mijn wereld in
Het is dat manipulatieve gedrag dat mij bijna de dood in joeg, vooral omdat ik het altijd had laten gebeuren. Ik begreep dat later pas, toen ik het boek las van Jan Storms ‘Destructieve relaties op de schop’. Best een heftig boek dat bij vele coaches ongelezen op het schap staat, hoor ik geregeld. Zo stond het ook bij mij 4 jaar lang in de kast voor ik er ontzettend veel verklaringen in vond.
In 2017 las ik wel ‘Voorbij het narcisme’ van Mjon Van Oers, een dun boek dat me veel duidelijkheid gaf over wat toen gebeurde in mijn leven. Anderzijds deed het ook mijn wereld instorten. Het voelde plots alsof er zoveel fake was geweest in die 44 jaar van mijn leven. Het boek legt het verschil uit tussen eigen belang en liefde, tussen openlijk en verborgen narcisme en benoemt de kenmerken met duidelijke voorbeelden.
Mijn luchtpijp werd, als het ware, dicht geknepen toen mijn eigen persoonlijke voorbeelden vanzelf door mijn hoofd schoten tijdens het lezen. En ik besefte dat mijn liefdevolle hart altijd had opengestaan voor iedereen in mijn omgeving, terwijl ik niet van iedereen diezelfde liefde terug mocht ontvangen. Die eye-opener sneed diep in mijn hart, ook al was ik niet opgegroeid met gruwelijke feiten, wel in een heel doorsnee gezin. Mijn ouders hebben zeker en vast heel hard hun best gedaan om hun kinderen te behoeden voor alle gevaren in de wereld. En net daar zit de knoop of de bittere pil.
Ik werd me toen voor het eerst bewust waarom ik mogelijk niet helemaal genezen was geraakt van die burn-out en zo richting depressie geëvolueerd was. Ik begreep hoe ik niet echt mezelf had kunnen zijn, hoe ik niet helemaal mezelf leefde, hoe ik me liet leiden door alles wat iedereen rond mij wilde en grotendeels omdat ik het zo geleerd had. Ik begreep ook het patroon in mijn leven en zelfs de opeenvolging van mannen, beginnend bij mijn vader, broer, vriendjes en toenmalige man. Ik trachtte te voldoen aan de wensen van iedereen en dat kwam net goed uit voor enkele sterke persoonlijkheden in mijn omgeving die hun wil openlijk of verborgen oplegde aan mij. Was het alleen aan mij? Of was ik er gewoon meer vatbaar voor, als hoogsensitief kind?
Niet aan hun wil voldoen betekende een oordeel en dat voelde ik zeer sterk aan. Dus bleef ik springen voor hen, 44 jaar lang en kwijnde ik volledig weg. Ik cijferde mezelf weg zonder het goed en wel te beseffen. Ik leed mijn leven omdat ik dacht dat het zo moest.
Met veel begrip en onvoorwaardelijke liefde weet ik vandaag dat mijn mama me leerde pleasen en mijn papa bepaalde hoe ik moest leven om geen fouten te maken en niet dezelfde pijn te hoeven voelen die hij had gekend.
Ik heb jarenlang hun pijn en trauma geleefd en zelfs vandaag is bewust kiezen om MIJN leven te leiden nog wel eens een oefening. Zelfs vandaag wordt er nog geregeld aan mij getrokken om toch mee te gaan pleasen, uit angst om niet graag gezien te worden, en om toch je beste best te doen, uit angst om je niet veilig te voelen.
Mijn mama verloor die onvoorwaardelijke liefde op haar 4 jaar, toen haar moeder stierf. Mijn papa verloor die veiligheid wanneer hij niet meer binnen mocht bij zijn vader die hulpbehoevend was. Het was een patroon dat voortgezet werd en de keuze om dat los te laten werd me geregeld heftig gepresenteerd. Het is bewust kiezen om het verleden los te laten, je toekomst niet te forceren en jezelf in het nu te leven.
Kleuren, psychologie en familiepatronen lieten me zien wat mijn levenspad is.
De afgelopen jaren waren oefening om de pijn los te laten en mezelf die onvoorwaardelijke liefde en ruggensteun te gunnen. Op momenten dat me dat niet lukte vroeg ik hulp bij zij die het me konden leren. Ik vond mezelf stap voor stap terug en leerde mijn beide ouders gaandeweg accepteren met alles wat ze me gegeven hebben, niet om het zomaar goed te praten, wel om te begrijpen ‘waarom’ en om mezelf en alles wat bij mij hoort met liefde te kunnen omarmen. Ze gaven me zo’n waardevolle lessen. Ik was alleen ook rebels en hardleers blijkbaar, naast hoogsensitief.
Het leven daagde me telkens weer uit om voor mezelf te kiezen, om op mezelf te vertrouwen en me niet te laten leiden door de angst van een ander. Telkens wanneer ik de patronen en de signalen van het leven zag en koos om te vertrouwen op mezelf en op dit leven, stroomde het weer. Ik moest nog heel vaak door pijnlijke momenten en toch leerde ik stap voor stap twijfel en angst opzij zetten en voelde ik meer liefde, vertrouwen en veiligheid.
Stap voor stap blijf ik jullie vertellen over hoe deze inzichten mekaar kruisten en me op weg hielpen : de inzichten over manipulatie en hoogsensitiviteit, de inzichten van de Persoonlijke Kracht kleuren en de inzichten vanuit psychologische patronen en familiesystemen. Al mijn teksten en video’s vandaag dienen tot inspiratie om je mee op weg te nemen, omdat ik weet dat je er voorbij kan en die onvoorwaardelijke liefde en ruggensteun weer kan voelen, ook als alles echt zwart zag en verschrikkelijk veel pijn deed.
De foto bij deze blog ben ik met mijn papa. Ik was toen 2 jaar.
Vanaf mijn eerste Persoonlijke Kracht test scoor ik het laagste op bruin. Ik heb altijd geweten dat dit te maken had met de dominante en beschermende opvoeding van mijn vader. Bruin staat voor discipline en realisatie, hard werken en ook voor bescherming van je dierbaren en geborgenheid. Bij mijn papa helde het over naar een continu oppassen voor alle gevaren in de wereld met strikte regels van wat wel mocht en niet . Hij zat volledig in de valkuil van bruin vanuit angst. Mijn eerste thema toen ik Persoonlijke Kracht leerde kennen ging over blauw en oranje, over controle loslaten. Ik had niets oranje in mijn leven (cfr. mijn vorige blog) en werd me bewust van het feit dat ik nooit die speelse rebel had mogen zijn, terwijl ik die wel voelde diep vanbinnen. Dat nieuwsgierige, grensverleggende meisje werd zo hard beschermd dat ze klein bleef.
Deze foto vond ik nu terug en viel me direct op. Mijn papa in het bruin en ik in het oranje. Toen was dat toevallig. Vandaag valt deze foto me toe en vertelt hij onnoemelijk veel over wie ik ben, als dochter van.
Als je denkt dat de pijn eeuwig zal zijn, kijk er dan naar, voel ze en weet dat ze iets komt vertellen over je levenspad. Je kan ervoor kiezen om ze met veiligheid en liefde te omarmen en je leven weer te laten stromen.
Wees mild voor jezelf en durf je sterkste versie leven!
